Cabin in the fields
Tuin en klein paviljoen achter de duinen in Nederland
Vaak bestaat de neiging om de tuin te te domesticeren in een poging de natuur onder controle te houden, deze los te koppelen van het omringende landschap, door het planten van exotische planten, omheiningen te plaatsen en een kort gemaaid gazon te realiseren. Met zo'n houding begint de strijd tegen de natuur. Overal begint onkruid op te duiken, insecten eten de planten op en er is een tekort aan voedingsstoffen in de planten en het gazon. Het resultaat is veel frustratie en een toenemend gebruik van pesticiden, herbiciden en kunstmest.
Ik wilde experimenteren met een andere ontwerpaanpak in mijn eigen tuin, niet alleen omdat ik niet van strak onderhouden tuinen houd, maar omdat ik vind dat we een totaal andere benadering van tuinen moeten omarmen.
Pic. A
Door de tuin te omarmen als een levend organisme dat verbonden is met het grotere ecosysteem, stellen we ons open voor de spontaniteit en verwondering van de natuur.
Door wat controle en onderhoud op te geven kunnen we de planten die in onze tuin groeien leren kennen, een relatie met de tuin opbouwen en zo onze verbinding met de natuur weer herstellen.
Deze kleine tuin achter de Nederlandse duinen van Wassenaar maakt deel uit van een groter complex van volkstuinen. Het complex is gelegen nabij de rivierstroom van de Oude Rijn. Het is een nat landschap met voornamelijk rijke kleigrond. Je zou kunnen zeggen dat het een typisch Hollands polderlandschap is met weilanden en rechte sloten, wilgen, elzen, grasweiden en waterkantplanten. Dit landschap is het uitgangspunt voor het ontwerp van deze tuin.
Ik wilde dat deze tuin deel uitmaakt van het omringende landschap in plaats van deel uit te maken van het complex van 45 kleine percelen.
Na de aankoop heb ik eerst de hele tuin omgeploegd. Binnen een paar weken doken Irissen en Elzen op. Ik heb deze planten gered door een kleine kwekerij te maken om in de latere fase van het ontwerp te gebruiken. Daarna heb ik de cabine verbouwd. De grootste verandering was het openen van de hele westgevel en het omlijsten van het uitzicht op de zonsondergang en de duinen achter de velden. Ik heb daarna een jaar niets gedaan om gevoel voor de plek te krijgen en het ontwerp te laten groeien.
Photography:
Maike de Ridder
Pic. A, B, C and D by Andrew van Egmond
Publicity:
Home & Garden | April 2017
Pic. B
Zoals gezegd is het landschap het uitgangspunt. Ik wilde het omliggende veld deel laten uitmaken van de tuin of nog beter, ik wilde dat de tuin deel zou uitmaken van de omringende velden. Dit deed ik door de lange lijnen, refererend naar de sloten in de polders in de tuin te verwerken. Zie figuur 2. Ik heb één lange vijver ontworpen, een lange slanke lijn die het pad leidt en het zicht van de bezoeker, die de hut nadert stuurt naar het open uitzicht over de velden. En natuurlijk gebruikte ik planten die het omringende landschap vertegenwoordigen. De Irissen en de Elzen in de kwekerij die ik had gemaakt zijn op de juiste plek geplant, er zijn verschillende zaadmengsels gezaaid en er zijn vaste planten en siergrassen geplant. Er is een sterke en veerkrachtige inheemse basis gevormd voor de tuin.
Ik hou van het contrast tussen weelderige vegetatie en minimalistische, eigentijdse, heldere architectuur. Dit concept wilde ik in deze tuin verwerken.
Dit wordt gerealiseerd door één samenhangende compositie van lijnen en vlakken te creëren die boven het groene tapijt van vegetatie zweven. Figuur 6 en 7 tonen dit in een handschets.
Deze compositie is subtiel een paar graden gedraaid, waardoor de oriëntatie enigszins verschuift en het zicht naar het diepste punt in het aangrenzende landschap wordt gestuurd. Naar waar de zon op de late zomeravonden achter de duinen ondergaat.
Deze rotatie van het ontwerp wordt ook in het interieur van het huisje voortgezet. Het is verwerkt in het ontwerp van de keuken en douche-eenheid. De bezoeker ziet deze subtiele rotatie niet altijd omdat deze meestal onbewust wordt ervaren. Het maakt de tuin ook visueel groter.
In het nieuwe ontwerp zijn de meeste originele materialen uit de oude bestaande tuin hergebruikt. De betontegels en de grote granieten kasseien maakten deel uit van de oude tuin. Door deze te gebruiken wordt er een nieuwe laag aan het ontwerp toegevoegd. De oude stenen en platen zijn prachtig verouderd en gaan daardoor op natuurlijke wijze op in het landschap.
Deze tuin is uitgegroeid tot een klein paradijsje dat naadloos aansluit op het landschap en vol verrassingen zit. Het versterkt het lokale ecosysteem en verrijkt de biodiversiteit zonder veel onderhoud. Het gras wordt 3 tot 5 keer gemaaid in een groeiseizoen, de hagen en meerjarige grassen worden één keer per jaar gemaaid. Ik denk er zelfs aan om de vaste grassen niet meer te maaien, zoals in de natuur, om te kijken wat het resultaat zal zijn.
Het draait allemaal om toegeven aan het ritme van de natuur en het benaderen van onderhoud als een georkestreerde oefening.
Long lines in the surrounding landscape are incorporated in the garden. So the garden is one with the landscape instead of being alienated from it.
At the same time the long lines are sight lines on the landscape with the trees and cabin framing the view.
Catching the beautiful view on the fields by opening up the cabin from inside. One wall becomes one big window connecting the inside of the cabin with the landscape.
Just rotating the composition of lines by 5 degrees changes the perception and steers the view a bit more to the view on the dunes behind the fields.
The approach to the entrance defines a big part of the experience.
Not choosing the functional but the emotional approach enriches the whole experience.
One connected architectonic object floating in a spontaneous wild, native vegetation.
Pic. C
Pic. D